La kantanto de la senkvalitaj homoj

Fabrizio De André naskiĝis en Ĝenovo la 18an de februaro 1940.
Li produktis 13 diskojn en studio plus kelkajn surbendigitajn dum koncertoj.
En multaj el liaj kantoj li rakontas historiojn de soci-ekskluditoj, ribeluloj, prostituitinoj.
Diversajn liajn kantojn oni konsideras apartenantaj al poezio, kaj oni enmetis en diversaj lernejaj antologioj.
Li valorigis la liguran dialekton, kaj ne nur, li verkis kantojn en napola kaj sardinia.
Post lia morto multaj institucioj dediĉis stratojn, parkojn, bibliotekojn kaj lernejojn al li.
Li apartenas al la t.n. Ĝenova Skolo, ligura medio de kie devenas famaj kantaŭtoroj kiel Luigi Tenco, Gino Paoli, Sergio Endrigo, Umberto Bindi.
Li ĉiam preferis la “venkitojn”, la homojn kondamnitajn de la leĝo, de la moralo, de la mizero, savotajn lastmomente aŭ venĝotajn postmorte, pere de Dio kiu pardonas.
Per siaj kantoj, kvazaŭ posteulo de François Villon, li primokis riĉulojn kaj potenculojn kaj absolvis prostituitinojn kaj eĉ murdintojn, certe malpli kulpaj ol kelkaj grasaj pastroj tiuepokaj. Ilia historio estas historio de maljustaĵoj ricevitaj; ilia krimo estas por memdefendo, kaj justico kiu kondamnas ilin estas maljusta, ĉar ĝi estas esprimo de socia moraleco kiu ekslkludas ilin. Nura diferenco inter li kaj Villon estis ke ĉi lasta estis membro de la ekskluditoj, dum De Andrè estis filo de alta burĝularo el Ĝenovo.
Liaj kantoj estas plejparte paraboloj, metaforoj, aludoj kaj estas influitaj de la Chanson française al kies ĉefa reprezentanto tiuepoka li inspiriĝis: Georges Brassens. Kaj De Andrè tradukos kaj kantos kelkajn liajn kantoj (Nupta marŝo; Vilaĝa krimo; La promenantinoj; La gorilo). Sed li estis ankaŭ la itala kantisto kiu plej proksimiĝis al kompon-maniero de grandaj kantistoj kiel Jacques Brel, Leonard Cohen, Bob Dylan.
Li tradukis kaj kantis ankaŭ kantojn de ĉi lastaj du: Bob Dylan (Romance in Durango) kaj Leonard Cohen (Suzanne, Jeanne D'Arc, Nancy).
Tre timema, li atendis pli ol dek jarojn de kiam li komencis publikigi diskojn (en 1961) antaŭ ol fari koncerton (en 1975).
En liaj diskoj li kantis evangelion, la antologion de Spoon River, la mediteraneon per disko tute en ĝenova dialekto, kaj ne flankenlasis la modernan epokon per kritika disko kiu per titolo referencas al Aristofano: La nuboj; kie, kiel Aristofano, kritikas la kondutojn kaj rolantojn de itala moderna epoko.
En la fino de 70aj jaroj li pasigis 4 monatojn, kun sia dua edzino, enprizonigita de siaj rabistoj kiuj liberigis ilin kontraŭ pago de granda monsumo.
Li mortis pro kancero la 11an de januaro 1999, 59jaraĝa.