Oni povas dati la originon de Blera ĉirkaŭ la 8a-7a
jc a.K., kiel montras la multnombraj nekropoloj ĉirkaŭ la vilaĝo.
Kvankam sur la altebenaĵo estis malkovritaj restaĵoj dateblaj je la
malfrua Bronz-epoko.
La vilaĝo naskiĝis, kiel la plej multaj tiuepoke, el la kuniĝo de
Fer-epokaj vilaĝoj, sur tof-roka sperono ĉe la kunfluejo de du
riveretoj: Biedano kaj Ricanale.
La latina nomo, Blera, citita de diversaj fontoj tiuepokaj (Strabo, Plinius la Maljuna, Tolomeo, Tabula Peutingeriana),
konserviĝas ĝis la mezepoko, kiam, ni trovas Bleda, kaj poste Bieda,
ĝis 1952, kiam la urbo reakiras la originan nomon.
La plej grava periodo de la vilaĝo certe estas tiu Etruska, dum la Arkaika Periodo (7a-5a jc a.K.),
kiam, unue sub la influo de Tarquinia kaj poste de Cerveteri,
ĝi atingas la riĉecon montratan de la vastaj nekropoloj ĉirkaŭantaj
ĝin. Tiuepoke Blera situis centre de kruciĝo de vojoj kunligantaj Cerveteri
kaj Tarquinia al alia internregionaj urboj, kiel Norchia,Tuscania,
Castel d'Asso, Volsinii (Orvieto),Veio.
La graveco de Blera plu daŭris dum la Respublika kaj Imperia epokoj de
Romo, kiam tra la vilaĝo pasis la Klodia Vojo, konsula vojo kunliganta
Romon al Cosa. El ĉi tiu Vojo, krom diversaj gorĝoj fositaj en
la tofo restas la du
pontoj (Ponte
del Diavolo, kaj Ponte
della Rocca), respektive de la 1a kaj 2a jc a.K. Dum la Imperia
Epoko ĝi estis nomumita Municipo kaj havis ankaŭ propran Magistraton. Al
tiu epoko apartenas diversaj maŭzoleoj kaj multnombraj restaĵoj de kamparaj
vilaoj dissemitaj en la ĉirkaŭa kamparo. Kun la falo de la Romia
Imperio, komenciĝas ankaŭ la dekadenco de la urbo.
Blera estis unu el la unuaj episkopejoj kaj havis siajn proprajn
episkopojn de la jaro 457 ĝis 1093, kiam ĝi estis kunigita la la
episkopejo de Toscanella (hodiaŭa Tuscania); en 1192 ĝi
estis kunigita al tiu de Viterbo. Tradicio indikas en SanktaVivenzio
(hodiaŭa protektanto de la vilaĝo) la unuan episkopon.
En Blera vivis ankaŭ, inter la 4a kaj 5a jc Sankta Sensia Martire.
En Blera naskiĝis du papoj: Sabiniano (604-606) kaj Pasquale
II (1099-1118).
En la jaro 772 ĝi estis unuafoje detruita, post sieĝo, de la Reĝo Desiderio,
kiel respondo al la papo Adriano I, kiu postulis la redonon de
la teritorioj okupitaj de Longobardoj.
De la 13a ĝis la 15a jc ĝi estis posedaĵo de familio Di
Vico. En 1247, pro reprezalio kontraŭ ĉi tiu familio, la armeo
de Federiko la dua, estrata de Alessandro Calvelli, ene de la
milito inter Gelfoj kaj Gibelinoj, detruas la vilaĝon. Post la forpaso
de la lasta membro de ĉi tiu familio, Blera estis donita kiel feŭdo, en
1400, de la papo Bonifacio IX al la grafoj Francesco kaj Nicola
Anguillara. Post la depono de iliaj sukcedintoj, pro kvereloj kun
la papo Paolo II, de 1465, la urbo restos sub la regado de la
Eklezia Ŝtato ĝis 1516. De la jaro 1515 estas la unua el la Komunumaj
Statutoj restintaj.
En 1516 la papo Leono X donacas ĝin, kiel feŭdon, al Don
Lorenzo Anguillara el Ceri kaj sub ĉi tiu familio ĝi restos
ĝis la jaro 1572, kiam mortos, sen heredantoj, la filo, Don Lelio.
De tiam ĝis 1870 estos administrata de la Eklezio.
Kun la komeco de Romantikismo kaj revalorigo de la antikvaj
civilizacioj, la vilaĝo estas priskribita en diversaj verkoj pri
estruskoj, el kiuj la plej fama estas tiu de George Dennis: "The
cities and cemeteries of Etruria"(Urboj kaj nekropoloj de Etruskio).
En 1914 ĝi estas la celo de arkeologia misio germana, kiu eldonas
gravan studon pri la urbo.
Dum la jardekoj '50 kaj '60 la Sveda Arkeologia Instituto, sub la
direktado de la Sveda Reĝo Gustavo Adolfo VI, komencas sisteman
studon kiu kondukos al la malkovro de la etruska vilaĝo de San
Giovenale kaj de Luni
ĉe Mignone.